Budynki użyteczności publicznej, takie jak: urzędy, szkoły, uczelnie, placówki kulturalne (kina, teatry, muzea), ośrodki wypoczynkowe, restauracje, w dalszym ciągu pod względem dostępności stanowią dla osób niepełnosprawnych niemałe wyzwanie. Często bywają miejscami, w których samo dostanie się do środka nie jest łatwe, nie mówiąc już o poruszaniu się wewnątrz, graniczącym nierzadko z niemożliwością. Szczególnie trudne jest dla nich korzystanie np. z łazienki, np. łazienki hotelowej. Jak zatem dostosować takie budynki i ułatwić osobom niepełnosprawnym poruszanie się?
Niestety nie ma polskich norm, które szczegółowo określałyby techniczno-przestrzenne parametry środowiska miejskiego, uwzględniające potrzeby jak największej grupy użytkowników, w tym osób niepełnosprawnych. Pojawiają się sygnały, również ze środowiska architektów, że aspekty dostępności budynków są traktowane marginalnie w procesie projektowym, a wiedza dotycząca dostępności budynków ogranicza się do znajomości odpowiednich warunków technicznych, jakie muszą spełniać budynki. Brak jest praktycznych wiadomości, np. jakie powierzchnie ułatwiają poruszanie się na wózkach inwalidzkich.
Badania (wg Badania PUB+, lipiec/wrzesień 2003 r.) przeprowadzone w grupie 150 osób o różnym stopniu niepełnosprawności motorycznej, pozwoliły zidentyfikować najczęstsze problemy, z jakimi spotykają się osoby niepełnosprawne w zakresie dostępności. Najczęściej podawanym problemem okazał się:
• brak ramp i podjazdów oraz ich niewłaściwe dostosowanie – 55,3 procent,
• brak schodów lub ich niewłaściwie przystosowanie – 38,6 procent,
• śliskie powierzchnie – 23,3 procent,
• brak miejsc parkingowych,
• brak przejść dla pieszych w pobliżu budynku.
Szczegółowe uwzględnienie wszystkich parametrów technicznych dla zoptymalizowania korzystania z przestrzeni publicznej przez osoby niepełnosprawne jest kluczowe do osiągnięcia społecznej równowagi.
Pozdrawiamy, Akcjum.pl
